top of page
97421e9c-d082-440b-800c-7a28abe4bd16.jpeg

Aardbeving Turkije

Aardbeving Turkije (Getuigenis van Selma Bostan)

Op een maandagmorgen nam ik zoals gewoonlijk de bus naar mijn werk, waar ik mijn nichtje spotte die ook richting Gent St.-Pietersstation moest gaan.

“Er was deze nacht een aardbeving in zuidoost-Turkije”, vertelde ze me bezorgd. Het zal wel niet zo erg zijn, dacht ik bij mezelf terwijl ik even wou bekomen van de ochtendrush, kids klaarmaken, naar school etc.

Later die dag toonde mijn collega het nieuws over de aardbeving op haar gsm, weer gaf ik weinig reactie.

’s Avonds, na het aanzetten van de tv, werden alle nieuwskanalen overspoeld met de verschrikking van de aardbeving in Turkije en Syrië, 10 provincies in Turkije met een omvang groter dan België en Nederland samen, huizen die achtereen in elkaar zakken, zoals een domino-effect…meer een fragment uit een film. Het was veel, veel erger dan dat je je kon voorstellen.

 

In ons whatsapp-groepje, zei ik dat ik graag zou willen gaan naar die regio, maar hoe?! Na een rusteloze nacht, ging ik naar kantoor en kreeg een oproep van mijn vriendin, wiens zus daar woonde, waarvan de woning was vernield, mijn hart deed zeer, machteloos luisteren, sprakeloos voor mij uitstaren en niets kunnen zeggen, niet kunnen troosten. Toen kreeg ik de vraag of ik kon meegaan, een gevoel van opwinding ging door me heen. “Er waren 2 obstakels om de reis te kunnen waarmaken”, ik moest enerzijds weten of mijn partner voor me kon invallen om kids en huishouden draaiende te houden en anderzijds het akkoord van mijn teamleader en teamgenoten. Dankzij het akkoord van mijn partner en mijn werkgever, richtte ik me weer tot mijn vriendin met een positief antwoord. Onmiddellijk werd een geldinzameling gelanceerd op social media om de missie te starten. Het geld sijpelde binnen terwijl de coördinatie van de reis, de aankoop, de bestelling, de levering van de hulpgoederen, food, textiel, non-food, medicatie, het transport alles wat we konden bedenken, werd in werking gesteld.

 

Vrijdagnacht vlogen we, 4 dames Nigar (NK Tours be), Bahar wiens zus en familie daar wonen, Seher en mezelf, vanaf Düsseldorf naar Antalya, inmiddels was een groot deel van de goederen geleverd uit Istanbul in Antalya. Tegen zaterdagnacht was de trailer te zwaar geladen en vertrokken we met ons team richting Pazarcik, een gemeente in de provincie Kahraman Maras, één van de zwaarst getroffen regio’s. Onderweg zagen we massa’s trailers uit alle hoeken van Turkije, racen op de baan om hulpgoederen aan de slachtoffers te bezorgen. Ambulances, lijkwagens die raasden over het wegdek, dit was echt en we waren bijna ter plaatse, je voelde een mix van emoties, je voelt je niet alleen, iedereen was in de ban en deed er alles aan om te hulp te schieten met man en macht. Zware voertuigen geladen met graafmachines ontbraken er niet aan. Een gevoel van opwinding, adrenaline bestreed mijn vermoeidheid en mijn slapeloosheid, nu even sterk zijn gedurende de missie, mensen, babies, zwangere vrouwen, ouderen, kinderen die dakloos zijn, verwond zijn, onder de puin liggen om gered te worden, familieleden verloren zijn, kregen voorrang op alles. Ter plaatse hebben we opgemerkt dat er chaos was, vernieling, er waren tentenkampen opgezet, er werden warme maaltijden verdeeld, velen verlieten de regio omdat er nog veel naschokken waren. We reden verder door naar Adiyaman, het ging duidelijk van kwaad naar erger, inmiddels was het donker en koud, onze thermokleding kwam hier van goed te pas, onze connecties drongen aan om de nacht bij hen door te brengen, de gastvrijheid weigeren zou onbeleefd zijn in deze regio, waardoor we unaniem instemden om hun aanbod te aanvaarden. En er waren naschokken te voelen,…de dochter des huizes was verpleegster in de kliniek, de tranen rolden over haar wangen terwijl ze haar waarnemingen met ons deelde, de geur die in de kliniek hing, de verwonde mensen, ledematen met gangreen, afgezette ledematen, het regende als een vrouw moest bevallen op straat, links en rechts van haar stonden mensen met een deken om de privacy tijdens de bevalling te eerbiedigen… en toch, ze waren blij dat er een paar van hun familieleden er nog waren, dat ze een jas had, dat ze 6 dagen na de aardbeving terug in huis konden, de koude, kille kamer werd verwarmd met een elektrische straler, af en toe sprong de elektriciteit,.. Ze waren fier op hun woning die de aardbeving doorstond gezien de sterke fundering. Ondanks de gruwel die ze doorstonden, waren ze gastvrij, vriendelijk, warm en blij dat wij er waren. We kregen een lekker avondmaal en mochten in hun gekoesterde, mooi versierde beddengoed slapen. s’ Ochtends kregen we een traditioneel Turks ontbijt en begonnen we nadien de trailer uit te laden in een magazijn waar we alles sorteerden en colli’s vulden. Nadien hebben we ons opgesplitst om in de nabijgelegen dorpen zoveel mogelijk slachtoffers te bereiken. Sommige slachtoffers gingen bij familie in de naburige dorpen logeren wegens de vernieling in Adiyaman centrum of trokken naar West-Turkije, echter de meeste inwoners van Adiyaman zijn trouw aan hun regio, daarom was hier geen sprake van verlating. Na een heerlijke avondmaaltijd te hebben verkregen van een vriendelijke buurvrouw, namen we afscheid van deze mooie mensen en zetten we onze reis verder door naar Urfa, de stad der Profeten genoemd ook, hier zouden we logeren in een authentiek, charmant huisje te midden van de stadskern bij de familie van mijn Bahar. Ook hier was er vernieling, maar beperkt en Urfa was op 6 dagen “genormaliseerd”. Na het ontbijt, namen we afscheid van deze familie en trokken verder door naar Gazi Antep, hier zouden we enveloppes en de rest van de hulpgoederen uitdelen, we bezochten klinieken waar we de medicatie achterlieten tesamen met de “kefen”(of traditionale lijkzakken), dit zijn witte op maat geknipte lakens om de lijken te voorzien van een wit gewaad. Antep was er erger aan toe dan Adiyaman, onderweg kregen we te horen dat Hatay, waar bijna de ganse stad onder puin lag, werd geplunderd door rovers, lijken werden beroofd op gruwelijke wijze van hun juwelen door amputatie van lichaamsdelen, het leger kreeg het bevel om rovers neer te schieten, hierdoor riskeerden we niet om Hatay te bezoeken. Op een busperron stapten we uit om de enveloppes te overhandigen, echter kregen we negatief advies van het leger om agressieve, gewelddadige toestanden te voorkomen. We reden verder door naar Nurdagi en Islahiye, je zag hier dat de grond was verplaatst, veel meer puin dan dat we eerder hadden gezien. Hier hebben we op spurttempo de enveloppes en de rest van de goederen beginnen uitdelen om achternavolging of agressie te mijden. De avond viel, moe, maar voldaan reden we door naar Mardin, met een binnenvlucht zouden we van Mardin naar Istanbul vliegen en van Istanbul naar Düsseldorf (Duitsland).

 

Tegen dat we de regio bereikten, wemelde het overal van politie, leger, equipes uit India, Oezbekistan, graafmachines, vrijwilligers, mijnwerkers, AFAD-werkers (te vergelijken met B-Fast, Rode Kruis in Belgie), trailers vol hulpgoederen, water,… De schade is enorm, het zal lang duren om het zuidoosten van Turkije herop te bouwen en er zijn tientallen miljarden euro’s nodig om dat te realiseren. Inmiddels blijft men geld inzamelen door verschillende acties te doen, verscheidene organisaties, verenigingen, vrijwilligers zijn volop bezig om collectes te houden. Er komt wellicht een vervolgverhaal, er knaagt iets bij ons om opnieuw actie te ondernemen. Met het blote oog gaan waarnemen wat er veranderd is inmiddels en waar de nood heerst. Binnenkort is het ramadan, het vastenmaand, door te vasten ontgif je je lichaam en geest van het onreine, je bent solidair met de armen, het is gezond voor lichaam en geest, tevens dient elke moslim een armenbelasting af te staan die gelijk staat aan 1/40 van diens bezittingen, groot kans dat we dan weer op missie gaan met de armenbelasting en de collecte die we binnenkort wellicht weer zullen starten.

 

Ps: We handelden steeds als “one team” en waren steeds op onze hoede, zaken zoals agressie, verdwijningen, achtervolgingen, geweld, ongevallen, cultuurschokken, onder het puin terechtkomen,… waren ingecalculeerde risico’s en gevaren, desondanks weerhield het ons niet om deze missie voort te zetten, de mensen daar hadden ons nodig, tot 4 x hadden we bijna frontale botsingen, de banden /de velgen van de trailer begaven het onderweg wegens de zware lading, maar telkens kwamen we er met veel geluk vanaf, ik geloof in mirakels en beschermengelen. Als iets zal gebeuren, dan zal dat ook gebeuren, ongeacht tijdstip, situatie, locatie. Wat we ervaarden, is eigenlijk niet te vatten in woorden. Onze reisperiode viel in het 7-daagse rouwperiode in Turkije, dwz dat we geen regionale nieuws te horen kregen via de radio in de auto, maar via onze gsm en social media.

 

Ik zou hierbij ING, collega’s, familie, vrienden willen bedanken voor de donaties, de gebeden, de steun, het medeleven dat ik mocht en kon deelnemen aan deze missie. De schade is enorm, maar anderzijds weten dat mensen over de hele wereld Turkije en Syrië steunen, verzacht onze pijn. Inmiddels kreeg ik een reactie terug van B-Fast op mijn mail, dat ik mijn CV mocht doorsturen. Er zijn voor je medemensen in nood, that’s the clue, betekent een voldoening van de hoogste graad voor me.

Wie ons wil volgen, neem gerust een kijkje op Insta; NK Tours be, daar zie je beelden die zijn vastgelegd door ons. 

bottom of page